Het bed was prima, de nachtrust iets minder maar het ontbijt maakt alles weer goed. Om 09.15 loop ik goedgemutst naar Weaverly Station en bedenk dat ik nog een keer terug wil naar Edinburgh wanneer ik wel wat meer bagage mee terug kan nemen.

Strikt op tijd vertrekt de scotrail richting Glasgow Queen Street. Voor een zondag is het erg druk in de trein. Echt heel bijzonder is het stuk tussen Edinburgh en Glasgow niet. Rugby stadion Murrayfield is het meest indrukwekkend.

In Glasgow heb ik een klein uurtje de tijd voordat de trein naar Oban vertrekt. Ik neem de moeite om naar buiten op George square rond te kijken. Echt veel zin om met de trolley door Glasgow heen te rennen heb ik niet.

Dan toch maar de cappuccino van de Costa uitproberen. Volgens de reclameborden vind 70% van de koffieliefhebbers de koffie lekkerder dan die van de Starbucks. De koffie is groot, lekker en ik kan rustig neerploffen aan een tafeltje. Na een uurtje bladeren in de Lonely en wat schrijven in mijn Journal nestel ik me in coach D voor een rit van ruim 3 uur.

Het is heerlijk naar buiten turen naar het prachtige landschap. Geen ipod's op max. volume, geen irritante telefoongesprekken, alleen een vrolijk fluitende conducteur. Ik voel me bijna schuldig als ik met de camera al klikkend door de trein wat foto's probeer te maken. Dat valt nog niet mee in een rijdende trein. En ondanks dat de bomen voor een geweldige groene omgeving zorgen is het erg lastig om er tussendoor te fotograferen. Timing is everything!

De West Highland Line is prachtig. Omdat de herfst hier ook al inzet is het erg kleurrijk. Ik vermaak me prima met mijn camera en verken met behulp van een boek de diafragma, ISO en sluitertijd. Hopelijk hebben ze vanavond in Oban een plek waar ik de foto's kan uploaden.

Inmiddels begint iedereen in de trein redelijk aan mij en de camera te wennen. Zo hier en daar krijg ik wat tips van de locals wat er wanneer nog op de route zal verschijnen. Een wat oudere dame met een enorme D&G zonnebril op, (wat nogal ironisch op mij overkomt met dit weer), zegt Nederland goed te kennen. ' Pretty flat isn't it Dear?' Als ik vraag waar ze geweest is, verteld ze dat ze 3 keer over Nederland heen is gevlogen op weg naar Mallorca.

Hoe dichter de trein bij Oban komt hoe slechter het weer. De Lonely omschrijft Oban als een rustiek stadje aan het water met adembenemend uitzicht. In de zomer is het vast prachtig als je in de zon je bootje aanlegt in de haven. Maar voor mij is het stadje iets te rustiek en de 'stunning views' zijn met die weer ver te zoeken.

The Corran House werd omschreven als een hostel maar in werkelijkheid is het een klein hotel met een grote keuken waar je zelf kunt koken. De kamer is prima en erg ruim. Het bad heeft helaas geen douche of sproeikop. En net als in de rest van Schotland heeft de wastafel twee verschillende kranen voor warm en koud; erg lastig om je haar te wassen.
Doordat het erg bewolkt is lijkt het al snel te gaan schemeren. Snel loop ik toch nog even het stadje door. Erg veel te beleven is er niet, en veel is al dicht. Ik besluit toch maar niet in het donker de afgelegen Mc Caig's te tower te bekijken. Misschien morgen in het daglicht.

Ik besluit nog een keer naar het station te lopen. Ik ben er nog steeds niet over uit of ik met de bus of de trein naar Fort William ga. Na Oban heb ik wel weer zin om in een echt stadje rond te lopen, en de bus gaat stukken sneller. Dan hou ik meer tijd over in Fort William.

Aan de baai zit een self service familie restaurant; Mc T's. Vanaf buiten ziet het er prima uit om rustig wat te eten en te lezen. Ik bestel de 'macaroni and cheese' en krijg naast iets wat lijkt op een lasagne van mega macaroni ook nog een half bord patat. Vreemde combinaties hier!

Na het eten ga ik snel weer richting de warme kamer. Ik vermaak me met BBC1 Scotland. Ik heb geluk dat ze net nu de leukste aflevering van Top Gear uitzenden. Ze doen een testrit met het kleinste autootje ter wereld en crossen het hele kantoorgebouw van de BBC door, lift in en weer uit. Briljant!

Stiekem hoop ik dat Oban ' s avonds misschien nog een verassing in petto heeft. Dus ik loop gewapend met camera nog een keer naar buiten. Het blijft echter bij het fotograferen van wat lichtjes. Wat nog niet mee valt trouwens. 'Let just call it a day!'